Haccın Hz. Âdem’e kadar uzanan bir geçmişi vardır. Hz. Şît’in peygamberliği sırasında onardığı Kâbe, Nuh tûfanının ardından uzunca bir süre kumlar altında kalmış ve nihayet Hz. İbrâhim ile oğlu İsmâil tarafından eski temelleri bulunarak yeniden inşa edilmiştir. Hz. İbrâhim hac ibadetinin unsurlarını (menâsik) tespit ederek Kâbe’nin her yıl ziyaret edilmesini sağlamış ve oğlu İsmâil’i orada bırakıp Filistin’e dönmüştür; o tarihten sonra gelen peygamberler ve onların ümmetleri de Kâbe’yi ziyaret etmişlerdir. Hz. Muhammed’e (s.a.v.) inen hac ile ilgili âyetler ve onun Veda haccındaki uygulamaları hac ibadetine son şeklini vermiştir.

Önceki din ve kültürlerde farklı şekil ve amaçlarla da olsa varlığını sürdüren ve İslâm öncesi Câhiliye toplumunun dinî hayatında önemli bir yeri olan kurban âdeti, İslâm dininde Allah’a ortak koşma (şirk), cinayet, israf, hayvana eziyet ve çevre kirliliği gibi olumsuz unsurlardan temizlenerek sadece Allah’ın rızasını kazanmak ve O’na yakınlaşmak amacıyla yapılan, malî ve sosyal yönleri de olan bir ibadet halini almıştır.