EMÎR
Kumandan, vali ve bey anlamına gelen terim.
BEYLERBEYİ
Osmanlı taşra teşkilâtında en büyük idarî birim olan eyaletin askerî ve idarî âmiri.
BEGÜM
Hindistan’da Bâbür ve halefleri devrinde (1526-1858) hükümdarların anne, kız kardeş ve dul kadınları gibi aile fertlerine verilen unvan.
BEYLİKÇİ
Dîvân-ı Hümâyun’a bağlı Beylikçi, Ruûs ve Tahvil kalemlerinin âmiri ve reîsülküttâbın yardımcısı.
ATABEG
Selçuklular’da ve daha sonraki Türk devletlerinde kullanılan bir unvan.
UÇ BEYİ
Türk devletlerinde sınır boylarındaki askerî grupların kumandanı, sancak beyi.
DERYA BEYİ
Kaptanpaşa eyaletine bağlı sancakların beyleri için kullanılan bir tabir.
VATAN BEYİ
Tunus’ta Osmanlı döneminde kullanılan bir unvan.
ANADOLU BEYLİKLERİ
XIII. yüzyıldan itibaren Anadolu’nun çeşitli bölgelerinde kurulmuş olan Türk beyliklerine verilen genel ad.
BEY
Tunus’ta XVII. yüzyıl başlarından 1957’ye kadar hüküm süren mahallî valilerin unvanı.
AĞA
İtibarlı emîrlere, birçok kuruluşun başındaki âmirlere, yörelerin idaresini ellerine almış kimselere verilen unvan.
PAŞA
Osmanlılar’da en yüksek askerî ve mülkî unvan.
REİS
Ortaçağ’da bazı İslâm devletlerinde şehirleri yöneten görevlilere verilen unvan.