EBÛ HANÎFE
Hanefî mezhebinin imamı, büyük müctehid.
EBÛ YÛSUF
Ebû Hanîfe’nin önde gelen talebesi, müctehid hukukçu ve ilk kādılkudât.
ŞEYBÂNÎ, Muhammed b. Hasan
Ebû Hanîfe’nin önde gelen talebesi, eserleriyle Hanefî mezhebinin görüşlerini kayıt altına alan müctehid.
EHL-i RE’Y
II. (VIII.) yüzyılda ortaya çıkan Kûfe merkezli fıkıh ekolüne verilen ad.
ZÜFER b. HÜZEYL
Ebû Hanîfe’nin öğrencisi, Hanefî mezhebinin imamlarından biri.
HASAN b. ZİYÂD
Ebû Hanîfe’nin önde gelen talebelerinden müctehid âlim.
HAMMÂD b. EBÛ SÜLEYMAN
Ebû Hanîfe’nin hocası, döneminin Kûfe fakihi.
ZÂHİRÜ’r-RİVÂYE
Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî (ö. 189/805) tarafından kaleme alınan ve Hanefî mezhebinin kuruluş dönemi temel görüşlerini ihtiva eden eserlerin ortak adı.
el-HİDÂYE
Burhâneddin el-Mergīnânî’nin (ö. 593/1197) Hanefî fıkhına dair eseri.
İBN ÂBİDÎN, Muhammed Emîn
Son dönem Hanefî fakihlerinin önde gelenlerinden.
MECELLE-i AHKÂM-ı ADLİYYE
Osmanlı Devleti’nde 1868-1876 yılları arasında hazırlanan ve daha çok borçlar, eşya ve yargılama hukuku esaslarını içeren kanun.
USÛLÜ’s-SERAHSÎ
Serahsî’nin (ö. 483/1090 [?]) fıkıh usulüne dair eseri.
DÜRERÜ’l-HÜKKÂM
Molla Hüsrev’in (ö. 885/1480) fıkha dair Ġurerü’l-aḥkâm adlı eserine kendisinin yazdığı şerh.
MÜLTEKA’l-EBHUR
İbrâhim b. Muhammed el-Halebî’nin (ö. 956/1549) Hanefî fıkhına dair eseri.