https://islamansiklopedisi.org.tr/ibnul-lebbudi
607’de (1210-11) Halep’te doğdu. Küçük yaşta ailesiyle birlikte Dımaşk’a yerleşti. Burada İbn Ebû Usaybia’nın hocası hekim Mühezzebüddin ed-Dahvâr’dan tıp tahsil etti. Ardından felsefe, matematik ve astronomi gibi aklî ilimler alanında üstün başarı göstererek kendi bölgesinde üne kavuştu. Ayrıca yazdığı şiirlerle dikkat çekiyor, hatta şiirde Lebîd b. Rebîa ile, nesirde Abdülhamîd el-Kâtib’le ve belâgatta Sehbân’la aynı düzeyde sayılıyordu (İbn Ebû Usaybia, s. 663). Bu meziyetleri sebebiyle Humus Hükümdarı el-Melikü’l-Mansûr İbrâhim onu hizmetine aldı ve tabipliğinin yanında siyaset ve idarecilikteki yeteneğinden dolayı vezirliğe tayin etti. İbnü’l-Lebbûdî, 643’te (1245-46) el-Melikü’l-Mansûr’un ölümü üzerine Mısır’a el-Melikü’s-Sâlih Necmeddin Eyyûb’un yanına gitti ve bu emîrden büyük saygı görerek kısa bir müddet sonra ayda 3000 dirhem maaşla İskenderiye’de divan başkanlığına getirildi. Mısır’da iken 661 (1263) ve 664 (1266) yıllarında Filistin ve Dımaşk’a gidip geldiği, hayatının son dört yılını Dımaşk’ta divan başkanı olarak geçirdiği bilinmektedir (a.g.e., s. 664-666). Genelde kabul edilen ölüm tarihi 670’tir (1271); İbn Kesîr’in yazdığına göre Dımaşk’ta Hammâmülfelek civarında kendi vakfı olan Lebbûdiyye Medresesi’ne gömülmüştür (el-Bidâye, XIII, 262).
Eserleri. İbnü’l-Lebbûdî’nin yaşadığı XIII. yüzyıl, İslâm toplumunda ilim ve felsefe hareketlerinin genel olarak durakladığı dönemdir; o yıllarda bu alanlarda yapılan çalışmaların öncekilerin tekrarı mahiyetinde olduğu, büyük ölçüde orijinaliteden yoksun bulunduğu kabul edilir. Nitekim İbnü’l-Lebbûdî’ye ait yirmi iki eserin listesini veren İbn Ebû Usaybia bu eserlerin sekizinin önceki hekim, filozof ve matematikçilerin kitaplarının ihtisarından ibaret olduğunu söyler (ʿUyûnü’l-enbâʾ, s. 668). Bunlardan İbn Sînâ’nın el-İşârât ve’t-tenbîhât’ına yazdığı muhtasar (Süleymaniye Ktp., Ayasofya, nr. 2420), Fahreddin er-Râzî’nin Kitâbü’l-Meʿâlim’ine yazdığı şerh (Süleymaniye Ktp., Ayasofya, nr. 2321), ayrıca Muḫtaṣarü’l-Külliyât mine’l-Ḳānûn li’bn Sînâ (Bibliothèque Nationale, nr. 2918, müellif hattı) ve Tedḳīḳu’l-mebâḥis̱i’ṭ-ṭıbbiyye fî taḥḳīḳi’l-mesâʾili’l-ḫilâfiyye ʿalâ ṭarîḳı mesâʾili ḫilâfi’l-fuḳahâʾ (Escurial Library, nr. 892) günümüze ulaşmıştır.
BİBLİYOGRAFYA
İbn Ebû Usaybia, ʿUyûnü’l-enbâʾ, s. 663-668.
İbn Kesîr, el-Bidâye, XIII, 262.
Nuaymî, ed-Dâris fî târîḫi’l-medâris (nşr. Ca‘fer el-Hasenî), Kahire 1988, II, 135-136.
L. Leclerc, Histoire de la médecine arabe, Paris 1876 → Rabat 1980, I, 414; II, 160.
W. M.-G. de Slane, Catalogue des manuscrits arabes, Paris 1883-1895, s. 522.
Suter, Die Mathematiker, s. 146.
H. Derenbourg, Les manuscrits arabes de l’Escurial, Paris 1941, II, 108.
Hediyyetü’l-ʿârifîn, II, 524.
Brockelmann, GAL, I, 598, 651.
Kehhâle, Muʿcemü’l-müʾellifîn, XIV, 211.
Kadrî Hâfız Tûkān, Türâs̱ü’l-ʿArabi’l-ʿilmî fi’r-riyâżiyyât ve’l-felek, Nablus 1963, s. 354.
Ziriklî, el-Aʿlâm (Fethullah), VIII, 165.
“İbn Lebbûdî”, DMBİ, IV, 537-538.