ŞÂFİÎ
Şâfiî mezhebinin imamı, büyük müctehid.
MEZHEP
Dinin inanç esaslarını veya amelî hükümlerini anlama ve yorumlama konusunda kendine özgü yaklaşımlara sahip düşünce sistemi; bu yaklaşımlar etrafında meydana gelen ekolleşmenin ürünü olan ilmî ve fikrî birikim.
HANEFÎ MEZHEBİ
Dört büyük Sünnî fıkıh mezhebinden biri.
MÂLİKÎ MEZHEBİ
Dört büyük Sünnî fıkıh mezhebinden biri.
HANBELÎ MEZHEBİ
Dört büyük Sünnî fıkıh mezhebinden biri.
TABAKĀTÜ’ş-ŞÂFİİYYETİ’l-KÜBRÂ
Tâceddin es-Sübkî’nin (ö. 771/1370) Şâfiî ulemâsına dair eseri.
GAZZÂLÎ
Eş‘arî kelâmcısı, Şâfiî fakihi, mutasavvıf, filozoflara yönelttiği eleştirilerle tanınan İslâm düşünürü.
İBN SÜREYC, Ebü’l-Abbas
Şâfiî âlimi.
MÜZENÎ
İmam Şâfiî’nin önde gelen talebesi, müctehid.
ASHÂBÜ’l-VÜCÛH
Şâfiîler’in müctehidlerle ilgili sınıflandırmalarına göre, mezhep imamının usul ve kaidelerine bağlı kalarak ictihadda bulunan fıkıh âlimleri.
er-RİSÂLE
İmam Şâfiî’nin (ö. 204/820) fıkıh usulüne dair eseri.
MİNHÂCÜ’t-TÂLİBÎN
Nevevî’nin (ö. 676/1277) Şâfiî fıkhına dair eseri.
el-MÜHEZZEB
Ebû İshak eş-Şîrâzî’nin (ö. 476/1083) Şâfiî fıkhına dair eseri.