MELEK
Allah’ın emirlerine tam itaat eden iyi nitelikteki ruhanî varlıklara verilen ad.
CİN
Duyularla idrak edilemeyen ve insanlar gibi ilâhî emirlere uymakla yükümlü tutulan varlık türü.
AZÂZÎL
İslâmî literatürde şeytan veya iblisin bir diğer adı.
İSTİÂZE
Kötülüklerden Allah’a sığınıp O’ndan yardım isteme anlamında bir terim.
VESVESE
Şeytan tarafından insanın içine sokulduğu kabul edilen saptırıcı telkinler, kuruntu ve şüphe.
İĞVÂ
Şaşırtıp doğru yoldan çıkarmak anlamında bir Kur’an terimi.
İSTİRÂK-ı SEM‘
Şeytanlarla cinlerin gökten haber öğrenmek amacıyla kulak kabartmaları anlamında bir tabir.
CEMRE
Hacda şeytan taşlama sırasında atılan taşlara ve bu taşların atıldığı yerlere verilen ad.
KARÎN
İnsana refakat edip onu mânevî açıdan ve daha çok menfi olarak etkileyen görünmez varlık anlamında Kur’an terimi.
AZÂİM
Cinleri ve şeytanları itaat altına almayı öğrettiği ileri sürülen bir ilim.
ASLÎ GÜNAH
Hıristiyanlık’ta, Hz. Âdem ile Havvâ’nın cennette “yasak meyve”den yemek suretiyle işlediklerine ve nesilden nesile bütün insanlığa intikal ettiğine inanılan suç.
CÂN
Genellikle cinlerin atası veya cin türü anlamında kullanılan bir terim.
İFRİT
Cinlerin reisi veya en güçlü, zeki, kurnaz ve zararlı olanı.
ŞER
Allah’ın emri ve insanın selim fıtratıyla bağdaşmayan kötü ve zararlı şey anlamında bir kelâm terimi.
DECCÂL
İlâhî dinlerde kıyamet alâmetlerinden sayılan ve insanları doğru yoldan saptırmaya çalışacağı kabul edilen olağan üstü güçlere sahip kişi.
GARÂNÎK
Mekkeli müşriklerce put anlamında kullanılan ve bazı rivayetlere göre şeytanın Kur’an âyetleri arasında göstermeye çalıştığı metinde geçen bir kelime.
YEZÎDİYYE
Daha çok Türkiye, Irak ve İran’da görülen senkretik bir inanç sistemi ve bu inanca mensup topluluklara verilen ad.
TELBÎSÜ İBLÎS
Ebü’l-Ferec İbnü’l-Cevzî’nin (ö. 597/1201) başta tasavvuf ehli olmak üzere bazı İslâmî zümrelerin din anlayışını usûlü’d-dîn açısından eleştirdiği eseri.
MUAVVİZETEYN
Felak ve Nâs sûrelerinin ikisine birden verilen isim.