ISTIN‘
Allah’ın bir kulu özel dost edinmesi anlamında tasavvuf terimi.
RİCÂLÜ’l-GAYB
Âlemde tasarruf sahibi gizli ve âşikâr velîler topluluğu.
RİCÂLULLAH
İlâhî hakikatlerin mazharı olup âlemde tasarrufta bulunan gizli ve âşikâr Allah erleri anlamında bir tasavvuf terimi.
KUTUB
Velîler zümresinin başkanı ve insân-ı kâmil anlamında bir tasavvuf terimi.
ERENLER
Velî ve mürşid anlamında bir tasavvuf terimi.
ÂBİD
Âhiret saadetinin ibadetle kazanılacağına inanarak kendisini ibadete veren samimi dindar.
ÂRİF
Mânevî tecrübeyle mârifet ve hakikat mertebesine ulaşan sûfî.
SÛFÎ
Tasavvufî hayat tarzını benimseyerek Hakk’ın yakınlığını kazanmaya çalışan kimse.
ABDAL
Tasavvuf ve İslâmî edebiyat alanlarında kullanılan bir terim.
KERAMET
Velîlerden zuhur eden olağan üstü hal.
ŞEFAAT
Âhirette peygamberlerin ve kendilerine izin verilen kimselerin müminlerin bağışlanması için Allah katında niyazda bulunmaları anlamında bir terim.
İSTİMDAD
Sıkıntılardan kurtulmak için peygamberlerin veya velîlerin ruhaniyetinden yardım istemek anlamında bir terim.
MENÂKIBNÂME
Velîlerin daha çok kerametlerinin anlatıldığı eserlerin genel adı.
HİLYETÜ’l-EVLİYÂ
Ebû Nuaym el-İsfahânî’nin (ö. 430/1038) zâhid ve sûfîlere dair eseri.
TEZKİRETÜ’l-EVLİYÂ
Ferîdüddin Attâr’ın (ö. 618/1221) evliya menkıbelerine dair eseri.
SIFATÜ’s-SAFVE
İbnü’l-Cevzî’nin (ö. 597/1201) zâhid ve sûfîlere dair eseri.
NEFEHÂTÜ’l-ÜNS
Abdurrahman-ı Câmî’nin (ö. 898/1492) sûfî tabakat kitabı.
SEFÎNE-i EVLİYÂ
Hüseyin Vassâf’ın (ö. 1929) sûfî biyografilerine dair eseri.
TİBYÂNÜ VESÂİLİ’l-HAKĀİḲ
Harîrîzâde’nin (ö. 1882) tarikatlara dair ansiklopedik eseri.