https://islamansiklopedisi.org.tr/hasiri-mahmud-b-ahmed
Cemâziyelevvel 546’da (Ağustos-Eylül 1151) Buhara’da hasır dokumacılığıyla meşhur bir mahallede doğdu; “Hasîrî” nisbesi buradan gelmektedir. Fıkıh ilmini Buhara’da aralarında Kādîhan’ın da bulunduğu âlimlerden öğrendi. Daha sonra tahsil için Nîşâbur, Halep ve Şam gibi merkezlere yolculuk yaptı. Ebû Sa‘d Abdullah b. Ömer es-Saffâr en-Nîsâbûrî, Radıyyüddin Ebü’l-Hasan Müeyyed b. Muhammed b. Ali et-Tûsî, Mansûr b. Abdülmün‘im b. Abdullah el-Furâvî ve İbrâhim b. Ali b. Hamek el-Mugīsî gibi âlimlerden ders aldı. Dımaşk’a yerleşerek Nûriye Medresesi’nde 611-636 (1214-1238) yılları arasında müderrislik görevinde bulundu. Aralarında Mecdüddin Abdullah b. Mahmûd el-Mevsılî, Reşîdüddin İbnü’l-Muallim, Münzirî, Zekiyyüddin el-Birzâlî, Hılâtî, Sıbt İbnü’l-Cevzî, Mecdüddin İbnü’l-Adîm, Fâtıma bint İbrâhim el-Batâihiyye ve İbnü’s-Sâbûnî’nin de bulunduğu birçok talebe yetiştirdi. el-Melikü’l-Muazzam onun Nûriye Medresesi’ndeki fıkıh derslerine katılır ve kendisine saygı gösterirdi. Devrinin önde gelen Hanefî âlimlerinden biri olan Hasîrî, Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî’nin eserlerini rivayet ve şerhetmekle de tanınmıştır. 8 Safer 636’da (20 Eylül 1238) Dımaşk’ta öldü ve Sûfiye Kabristanı’na defnedildi.
Eserleri. 1. Ḫayrü’l-maṭlûb fi’l-ʿilmi’l-merġūb. el-Melikü’n-Nâsır Dâvûd’a ithaf edilen eser bir fetva kitabıdır (Dârü’l-kütübi’l-Mısriyye, nr. 164).
2. eṭ-Ṭarîḳatü’l-Ḥaṣîriyye fî ʿilmi’l-ḫilâf beyne’ş-Şâfiʿiyye ve’l-Ḥanefiyye (Dârü’l-kütübi’l-Mısriyye, nr. 366).
3. et-Taḥrîr fî şerḥi’l-Câmiʿi’l-kebîr. Şeybânî’nin Hanefî fıkhına dair meşhur eserinin şerhi olup sekiz ciltten ibarettir (Süleymaniye Ktp., Hamidiye, nr. 222; Molla Çelebi, nr. 42-43; Şehid Ali Paşa, nr. 805-807; Cârullah Efendi, nr. 670-671). Ali Ahmed en-Nedvî, et-Taḥrîr’in Hidiviyye Kütüphanesi’nde mevcut (nr. 52-58) altı ciltlik nüshasını esas alarak eserdeki fıkhî kaideleri çıkarıp bir araya getirmiştir. Bir doktora tezi olan bu çalışma el-Ḳavâʿid ve’ḍ-ḍavâbiṭü’l-müstaḫlaṣa mine’t-Taḥrîr adıyla yayımlanmıştır (Kahire 1411/1991).
4. el-Muḫtaṣar (el-Vecîz) fî şerḥi’l-Câmiʿi’l-kebîr. Aynı esere yaptığı iki ciltlik muhtasar bir şerhtir (Süleymaniye Ktp., Fâtih, nr. 1550, 1696; Karaçelebizâde Hüsâmeddin, nr. 116; Beşir Ağa, nr. 295).
5. Şerḥu’l-Câmiʿi’ṣ-ṣaġīr. Yine Şeybânî’nin Hanefî fıkhına dair bir diğer eserinin şerhidir (bu eserlerin yazma nüshaları için ayrıca bk. Brockelmann, GAL, I, 178, 179, 473; Suppl., I, 290, 653).
Kaynaklarda Hasîrî’nin Şeybânî’nin es-Siyerü’l-kebîr’ini de şerhettiği kaydedilmektedir.
BİBLİYOGRAFYA
Münzirî, et-Tekmile, III, 499.
İbn Hallikân, Vefeyât, IV, 259.
Zehebî, el-ʿİber, III, 228-229.
a.mlf., Aʿlâmü’n-nübelâʾ, XXIII, 53-54.
İbn Kesîr, el-Bidâye, XIII, 152-153.
Kureşî, el-Cevâhirü’l-muḍıyye, III, 431.
İbn Tağrîberdî, en-Nücûmü’z-zâhire, VI, 313.
İbn Kutluboğa, Tâcü’t-terâcim, s. 69.
Nuaymî, ed-Dâris fî târîḫi’l-medâris (nşr. Ca‘fer el-Hasenî), Kahire 1988, I, 620-621.
Keşfü’ẓ-ẓunûn, I, 563, 568, 727; II, 1014, 1831.
İbnü’l-İmâd, Şeẕerât, V, 182.
Leknevî, el-Fevâʾidü’l-behiyye, s. 205.
Brockelmann, GAL, I, 178, 179, 473; Suppl., I, 290, 653.
Îżâḥu’l-meknûn, II, 33, 85.
Hediyyetü’l-ʿârifîn, II, 405.
Ziriklî, el-Aʿlâm, VIII, 36.
Kehhâle, Muʿcemü’l-müʾellifîn, XII, 147.
Hacvî, el-Fikrü’s-sâmî, II, 183.
Ahmet Özel, Hanefi Fıkıh Âlimleri, Ankara 1990, s. 64.
Ali Ahmed en-Nedvî, el-Ḳavâʿid ve’ḍ-ḍavâbiṭü’l-müstaḫlaṣa mine’t-Taḥrîr, Kahire 1411/1991, s. 37-104.
