MESNEVİ

Sözlükte “ikişer ikişer” anlamındaki mesnâ kelimesinin nisbet eki almış biçimi olan mesnevî edebiyat terimi ve nazım şekli olarak ilk defa Fars edebiyatında kullanılmıştır. Arap edebiyatında müzdevic veya recez bahriyle nazmedildiği için urcûze adıyla anılan şiirler mesnevinin ilkel biçimi olarak kabul edilebilirse de (bk. İA, VIII, 128-129) bu nazım şeklinin günümüzde ifade ettiği anlama uygun ilk örnekleri Fars edebiyatında ortaya çıkmıştır. Fars şiirinin kaside ve gazelle birlikte üç temel nazım şeklinden biri olan mesnevi iki beyitlik şiirlerden binlerce beyitlik müstakil kitaplara kadar değişik uzunluklarda kaleme alınmıştır. Mesnevilerin her beytinin kendi arasında kafiyeli oluşu (aa / bb / cc ...) ve genellikle aruzun kısa kalıplarıyla yazılmış olması konu bütünlüğünü sağlama ve anlatım açısından şairlere büyük kolaylıklar sağlamıştır. Yaygın görüşe göre mesnevi yazımında yedi vezin (hezec-i müseddesten “mefâîlün mefâîlün feûlün” ile “mef‘ûlü mefâilün feûlün”; remel-i müseddes bahrinden “fâilâtün fâilâtün fâilün” ile “feilâtün feilâtün feilün”; hafif bahrinden “feilâtün mefâîlün feilün”; serî bahrinden “müfteilün müfteilün fâilün” ve mütekārib bahrinden “feûlün feûlün feûlün feûl”) kullanılmıştır.

Genellikle dinî, tasavvufî, destanî, menkıbevî, tarihî, ilmî, mizahî ve öğretici konuların anlatılmasında, çeşitli aşk hikâyelerinin nazma çekilmesinde, şairlerin yaşadıklarının dile getirilmesinde kullanılan bir nazım şekli olan mesnevinin üç temel özelliği vardır. Bunların ilki vezin birliğidir. Bütün mesneviler tek bir vezinde söylenir. Senâî’nin Ḥadîḳatü’l-ḥaḳīḳa’sı, Sa‘dî-i Şîrâzî’nin Bostân’ı, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin Mes̱nevî’si gibi içinde kısa mesneviler bulunan eserlerle Firdevsî’nin Şâhnâme’si, Esedî-i Tûsî’nin Gerşâspnâme’si ve Nizâmî-i Gencevî’nin Ḫüsrev ü Şîrîn’i gibi uzun mesnevilerin hepsi tek bir vezinle yazılmıştır. Fars edebiyatında bir mesnevide iki veznin kullanıldığı görülmemiştir. İkinci özellik vezinlerin mesnevinin anlam ve muhtevasına göre seçilmesidir. Uzun mesnevilerin bütün hikâye boyunca tek olan vezni eserin içerdiği anlama göre seçilir. Meselâ hamâsî konularda daha çok mütekārib bahri (feûlün feûlün feûlün feûl) tercih edilmiştir. Dakīkī’nin Güştâsbnâme’si, Firdevsî’nin Şâhnâme’si, Esedî’nin Gerşâspnâme’si, Nizâmî-i Gencevî’nin İskendernâme’si, Sabâ’nın Şehinşâhnâme’si gibi mesneviler bu vezindedir. Nizâmî-i Gencevî’nin Maḫzenü’l-esrâr’ının vezni olan serî-i matvî-i mevkūf bahrinde yetmiş sekiz mesnevi yazılmıştır. Remel ve hafîf bahirleri ise irfanî ve âşıkane mesnevilerde kullanılan vezinlerdir. Mesnevilerin üçüncü özelliği içinde gazel ve kaside gibi başka şiir kalıplarına yer verilmemesidir. Mesnevilerdeki konu çeşitliliği vezni değiştirmez. Sa‘dî-i Şîrâzî’nin Bostân’ında çeşitli konu başlıkları olsa da hepsinin vezni aynıdır. Firdevsî’nin Şâhnâme’sinde konu gerek hamâsî gerekse lirik olsun manzumenin tamamında tek bir vezin söz konusudur. Ancak bazı mesnevilerde mesnevinin içine kaside ve gazel dahil edilmiş veya tek bir vezinle yazma kuralına uyulmamıştır. Bu tür uygulamanın ilk örneği Ayyûkī’nin aralara on gazelin yerleştirildiği Varaḳa ve Gülşâh adlı mesnevisidir.

Ayyûkī’nin gerçekleştirdiği bu yenilik VII. (XIII.) yüzyıl şairlerinden Emîr Hüsrev-i Dihlevî’nin dikkatini çekmiş, Ḳırânü’s-saʿdeyn adlı mesnevisinde onun yaptığına ek olarak gazelin yanında kasideye de yer vermiştir. Emîr Hüsrev ayrıca bu tarzda ve sekiz fasıldan oluşan Nüh Sipihr adlı mesnevisinin her faslını farklı bir vezinle yazmıştır. Emîr Hüsrev’den sonra Ubeyd-i Zâkānî ʿUşşâḳnâme adlı mesnevisinin içine gazel yerleştirmiştir. Hümâm’a ait bu gazeller mesneviyle aynı vezindedir.

Fars edebiyatında mesnevi nazım şeklinde görülen yeniliklerin biri de “zû-bahreyn” veya “mülevven” mesnevilerin yazılmasıdır. Şiirdeki kelimeler değiştirilmeden iki veya daha fazla aruz vezniyle okunabilen mesneviler bu türe girer. Ahmed-i Menşûrî’nin Hurşîdî tarafından şerhedilen Kenzü’l-ġarâʾib adlı kısa mesnevisinin bütün beyitleri bu şekilde olup eserdeki bir beyit otuz küsur vezinde okunabilmektedir. Abdülvâsi-i Cebelî ve İmâmî-i Herevî’nin de bu tarz manzumeleri bulunmaktadır. Timurlular dönemi şairlerinden Şemseddin Kâtibî Mecmaʿu’l-baḥreyn mesnevisini iki vezinle yazmıştır. Ehlî-i Şîrâzî Siḥr-i Ḥelâl adlı mesnevisini yazarken Kâtibî’nin eserini örnek almış, ayrıca her beyitte üç sanatı (mülevven zü’l-bahreyn, zü’l-kāfiyeteyn ve zü’l-cinâseyn) kullanmıştır.

Bazı istisnaları bulunmakla birlikte mesneviler genellikle giriş, konu ve bitiş olmak üzere üç ana bölümden meydana gelir. Girişte sıkça karşılaşılan başlıklar genellikle besmele, tahmîd, tevhid, münâcât, na‘t, mi‘rac, mu‘cizât, medh-i çehâryâr (bu başlık şairin veya eserin sunulduğu kişinin mezhep ve meşrebine göre değişmekte ya da hiç bulunmamaktadır), methiye, sebeb-i te’lîf adlarıyla sıralanır. Bazı mesnevilerde besmele ve tahmîd ayrı başlıklar altında verilirken bazılarında bunların birleştirildiği, hatta tevhid veya münâcâta dahil edildiği görülmektedir. Na‘t, mi‘rac ve mu‘cizâtın ayrı başlıklarla yazıldığı mesneviler yanında her üç konunun sadece na‘t başlığı altında toplandığı eserler de vardır. Methiyede çok defa eserin sunulacağı kişiye ait övgü yer alır. Sebeb-i te’lîf şair ve eser hakkında, ayrıca mesnevinin niçin, kimin isteğiyle yazıldığı veya çevrildiği konusunda bilgilerin bulunduğu bölümdür. Türk edebiyatındaki mesnevilerin giriş bölümünde ayrıca kaside, terciibend, kıta, rubâî nazım şekilleriyle yazılmış parçalar da görülür.

Konu mesnevinin asıl bölümüdür. Bu kısma konuya uygun olarak öğretici amaçla yazılmış mesnevilerde “âgāz-ı kitâb, matla‘-ı kitâb, bâb-ı evvel, makāle-i ûlâ”, tahkiyeye dayalı mesnevilerde ise “âgāz-ı dâstân, matla‘-ı dâstân, âgāz-ı kıssa” gibi başlıklarla girildiği görülmektedir. Türkçe mesnevilerde başlıklar genellikle Farsça’dır. Dinî, ahlâkî ve tasavvufî konularda yazılmış bazı mesnevilerde Arapça başlıklara da rastlanır.

İşledikleri konulara göre mesneviler dinî ve tasavvufî, ahlâkî, mizahî, öğretici olanlar, aşk, savaş ve kahramanlık temasını işleyenler, bir şehri ve güzellerini anlatanlar olmak üzere gruplandırılabilir. Şairin mesnevide işlediği konudan daha çok bu konuya hangi maksatla eğildiğini göz önünde bulundurarak da sınıflandırma yapılabilir. Buna göre mesneviler okuyucuya bilgi vermek, onu eğitmek amacıyla yazılmış mesneviler; kahramanlık duygusunu öne çıkaran mesneviler; okuyucunun edebî zevkine hitap eden, ana çizgisi aşk ve macera olan mesneviler; şairlerin başından geçen, gördükleri olayları anlatan ya da toplum hayatından kesitler veren eserler şeklinde gruplandırılabilir.

Mesnevilerde konunun işlendiği bölüm için giriştekine benzer bir plan vermek mümkün değildir. Aynı konuyu ele alan, hatta aynı adı taşıyan mesnevilerde bile başlıklardan muhtevaya kadar önemli farklar görülebilir. Bu bölümde şair gazel, murabba, tardiyye gibi manzumelere de yer vererek hem sanat gücünü gösterir hem de konuyu monotonluktan çıkararak hareketli bir anlatım ortaya koyar.

Mesnevilerin bitiş bölümü (hâtime) giriş gibi belli bir plan içinde düzenlenir. Buna göre şairler konunun işlendiği bölümün sonunda bitişe geçişi mutlaka bir başlıkla bildirirler. Bu bölüme çoğunlukla içinde “hatm, hitâm, tamâm” ifadelerinden birinin yer aldığı bir başlıkla girilir. Bazı mesnevilerde konunun işlenişi tamamlandıktan sonra görülen münâcât, mev‘ize, temsil, fahriyye gibi başlıkların da bitiş içinde sayılması gerekir. Bitiş bölümünde şairler genellikle eserin tamamlanması dolayısıyla Allah’a hamdüsenâda bulunur, sultanın veya eserin sunulduğu kişinin ömrünün ve devletinin devamına dua eder, şiiri ve şairliğiyle övünür, tanınmış mesnevi şairlerini ve eserlerini zikreder, eserine koyduğu adı belirtir, hasetçilerin, acemi ve cahil müstensihlerin esere verecekleri zarardan Allah’a sığınır, eserin toplam beyit sayısını, yazılış zamanını veya bitiş tarihini zikredip okuyucudan hayır dua isterler.

Yeni Farsça’nın ilk örneklerinin görüldüğü Saffârîler ve Tâhirîler döneminden günümüze ulaşan şiirler arasında mesnevi nazım şekliyle yazılanlara rastlanmamaktadır. Sâmânîler devrindeki ilk mesnevi Mes‘ûdî-i Mervezî’nin Şâhnâme’sidir. Rûdekî’nin Kelîle ve Dimne, Arâyisü’n-nefâʾis, Sindbâdnâme ve Devrân-ı Âfitâb mesnevileri, Ebû Şekûr-i Belhî’nin Sâmânî Emîri Nûh b. Nasr adına kaleme aldığı Âferînnâme’si, Ebü’l-Müeyyed-i Belhî, Şehîd-i Belhî ve Ebü’l-Mesel-i Buhârâî gibi şairlerin mesnevileri bu döneme ait olup bunların çok azı zamanımıza kadar gelebilmiştir.

Gazneliler devrinde Dakīkī’nin Güştâsbnâme’si, Firdevsî’nin Şâhnâme’si, Unsurî’nin Vâmıḳ u ʿAẕrâ, ʿAynü’l-ḥayât, Şâd Mihr, Ḫing Büt Surḫ Büt’ü, Ayyûkī’nin Varaḳa ve Gülşâh’ı, Bedâyiî-i Belhî’nin Râḥatü’l-insân’ı (Pendnâme-i Enûşirvân) öne çıkan mesnevilerdir. Lebîbî, Şâkir-i Buhârî, Ferruhî-yi Sîstânî, Behrâmî-yi Serahsî, Muzafferî, Yezdânî, Hüsrevî-i Serahsî, Kisâî-i Mervezî ve Fasîhî-i Cürcânî’nin dağınık olarak günümüze ulaşabilen mesnevileri de bu döneme aittir.

Büyük Selçuklular devrinde yazılan mesnevilerde daha çok hamâset, aşk, hikmet, öğüt, tasavvuf gibi konuların işlendiği görülmektedir. Bunlar arasında Esedî-i Tûsî’nin Gerşâspnâme’si, Hakîm Îrânşah’ın Behmennâme’si, Atâî-i Râzî’nin Berzûnâme ve Bîjennâme’si, Muhtârî’nin Şehriyârnâme’si ile müellifi meçhul Ferâmerznâme, Kûşnâme, Bânû Guşespnâme, Âzerberzînnâme adlı eserler anılabilir. Yine müellifi meçhul ʿAlînâme de konusunu İslâm tarihinden almıştır. Fahreddin Es‘ad-ı Gürgânî’nin bir Pehlevî metnine dayanan aşk mesnevisi Vîs ü Râmîn’i ve Ezrakī-i Herevî’nin hikemiyat konulu Sindbâdnâme’si, Nâsır-ı Hüsrev’e ait hikmet ve öğüt muhtevalı Saʿâdetnâme, Rûşenâʾînâme ve Zâdü’l-müsâfirîn gibi kısa mesneviler de bu dönemde yazılmıştır. Aynı devirde Senâî’nin Ṭarîḳu’t-taḥḳīḳ, Seyrü’l-ʿibâd ile’l-meʿâd, ʿAşḳnâme, ʿAḳlnâme, Taḥrîmetü’l-ḳalem adlı kısa mesnevilerinin yanında Ḥadîḳatü’l-ḥaḳīḳa’sı tasavvufî mesnevilerin ilk örnekleri sayılabilir. Hiciv konulu mesneviler arasında Senâî’nin Kârnâme-i Belḥ ve Mes‘ûd-i Sa‘d-i Selmân’ın divanının sonunda bulunan mesnevi zikredilebilir. Mes‘ûd-i Gaznevî’nin Elfiyye’si ile Ezrakī-i Herevî’nin Elfiyye ve Şelfiyye mesnevilerinde müstehcen konulara yer verilmiştir.

Nizâmî-i Gencevî, Fars edebiyatında mesnevinin her türünde gerek şairlik gerekse hikâyecilik bakımından büyük başarı göstererek bu türe son şeklini vermiş, tam bir mesnevide bulunması gereken bölümler onun Ḫamse’sine bakılarak tesbit edilmiştir. Ḫamse’de Maḫzenü’l-esrâr, Ḫüsrev ü Şîrîn, Leylî vü Mecnûn, Heft Peyker ve İskendernâme yer alır. Bu mesnevilerde kullanılan vezinler daha sonraları konularına en uygun vezinler kabul edilmiş, gerek Ḫamse’ye nazîre yazanlar gerekse ondaki konuları ele alan şairler bu vezinleri kullanmıştır. Aynı dönemde Hâkānî-yi Şirvânî’nin Fars edebiyatının ilk manzum seyahatnâmesi sayılan Tuḥfetü’l-ʿIrâḳeyn adlı mesnevisiyle Ferîdüddin Attâr’ın Esrârnâme, Manṭıḳu’ṭ-ṭayr, İlâhînâme, Muṣîbetnâme ve kendisine nisbet edilen Pendnâme gibi tasavvufî mesneviler de zikredilmelidir.

Moğol döneminde İran’da meydana gelen karışıklıklardan dolayı birçok şairin daha güvenli bölgelere gitmesi Fars edebiyatı örneklerinin değişik coğrafyalarda yayılmasını sağlamıştır. Bunlardan en önemlisi, sadece Fars edebiyatının değil dünya edebiyatının eşsiz örneklerinden sayılan Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin Mes̱nevî’sidir. Mevlânâ’nın oğlu Sultan Veled’in de İbtidânâme (Velednâme), İntihânâme ve Rebabnâme adlı mesnevileri, Fahreddîn-i Irâkī’nin irfanî konulara dair ʿUşşâḳnâme’si (Deh Faṣıl) ve Sa‘dî-i Şîrâzî’nin Bostân’ını da özellikle anmak gerekir.

Emîr Hüsrev-i Dihlevî’nin Ḳırânü’s-saʿdeyn (Mecmaʿu’l-evṣâf), Miftâḥu’l-fütûḥ, ʿAşîḳa (Düvelrânî Ḫıżır Ḫân), Nüh Sipihr ve Tuġluḳnâme’siyle Ḫamse’si bu dönemde Hindistan sahasında yazılmış önemli mesnevilerdendir. Hâcû-yi Kirmânî’nin Hümâ vü Hümâyûn’u, Muhammed b. Muhammed el-Ârifî el-Erdebîlî’nin Ferhâdnâme’si ve Assâr-ı Tebrîzî’nin Mihr ü Müşterî’si de aynı devre ait diğer mesnevilerdir.

Moğollar ve Timurlular döneminde mesnevilerde destanî konular işlenmemiş, Hamdullah Müstevfî’nin başlangıçtan kendi zamanına kadarki İslâm tarihini anlatan Ẓafernâme’si, Ahmed-i Tebrîzî’nin Moğol tarihine dair Şehinşâhnâme’si, daha sonraki devirden Şerefeddin Ali Yezdî’nin Timur ve Halil Sultan’ın tarihlerini ihtiva eden Ẓafernâme’si gibi edebî değeri yüksek olmayan mesneviler kaleme alınmıştır.

Diğer şiir türleri gibi mesnevilerin de gerilemeye yüz tuttuğu, IX ve X. (XV-XVI.) yüzyıllardan Kāsım-ı Envâr’ın Enîsü’l-ʿârifîn, Şemseddin Kâtibî’nin Kitâb-ı Deh Bâb, Nâẓır u Manẓûr (Mecmaʿu’l-baḥreyn), Behrâm u Gülendâm, Muḥibb ü Maḥbûb ve Kitâb-ı Dilrubây; Fettâhî’nin Ḥüsn ü Dil (Destûr-i ʿUşşâḳ), Şebistân-ı Ḫayâl ve Abdurrahman-ı Câmî’nin Heft Evreng adlı eseri zikredilebilir. Yedi mesneviden oluşan Heft Evreng bu dönemde yazılan en önemli mesnevilerdendir. Mektebî-i Şîrâzî’nin Leylâ vü Mecnûn’u, Ârifî-i Herevî’nin Ḥâlnâme’si (Gûy u Çevgân), Hâtifî’nin Nizâmî’nin eserine nazîre olarak kaleme aldığı Şîrîn ü Ḫüsrev, Leylâ vü Mecnûn ve Heft Manẓar mesnevileri, Ehlî-i Şîrâzî’nin Siḥr-i Ḥelâl ve Şemʿ u Pervâne’si, İbrâhim Gülşenî’nin Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin Mes̱nevî’sine nazîre olarak yazdığı Maʿnevî’si, Mirza Kāsım Kāsımî-i Gunâbâdî’nin Şîrîn u Ḫüsrev, Leylâ vü Mecnûn ve ʿÂşıḳ u Maʿşûḳ mesnevileri bu devirde yazılan eserlerden bazılarıdır.

Safevîler devrinde İran, Anadolu ve Hindistan’daki din ve devlet büyüklerini konu alan mesnevi yazımı yaygınlaşmıştır. Kāsımî-i Gunâbâdî’nin Şâhruh’la ilgili manzumesiyle aynı şairin Şah İsmâil dönemini anlattığı Şâhnâme-i Mâżî ve Şah Tahmasb’a dair Şâhnâme-i Nevvâb-ı ʿÂlî, Hüseyin Ali Şâh-ı Fürsî’nin Kutubşâhîler hakkındaki Nesebnâme-i Şehriyârî’si, Hümâyun’la ilgili Hümâyunnâme, Kanûnî Sultan Süleyman’ın savaşlarının anlatıldığı Sefernâme-i Baġdâd adlı mesnevi, Şah Cihan hakkındaki Şâhcihânnâme, Kemâlî-i Sebzevârî’nin Şâhnâme-i ʿAbbâsî’si, Molla Muhammed Refî‘in Rezmnâme-i Şâh İsmâʿîl bâ Şeybek Ḫân’ı ve Nâdir Şah’ı anlatan Manẓûme-i Nâdirî’si zikredilebilir.

Bu dönemde hikâyelerin konu edildiği mesneviler de çokça yazılmıştır. Zamîrî-i İsfahânî’nin Nâz u Niyâz, Vâmıḳ u ʿAẕrâ, Leylî vü Mecnûn, İskendernâme ve Bahâr u Ḫazân mesnevileri, Bedrî-i Keşmîrî’nin Ẕülḳarneyn, Muhammed Kāsım-ı Mûcî’nin Yûsuf u Züleyḫâ ve Leylî vü Mecnûn, Abdî-i Şîrâzî’nin Defter-i Derd, Câm-ı Cemşîdî, Mecnûn u Leylî, Ḫazâʾinü’l-mülûk, Heft Aḫter, Envâr-ı Tecellî, Âʾîn-i İskenderî ve Firdevsü’l-ʿârifîn, Vahşî-i Bâfkī’nin Ferhâd u Şîrîn ve Nâẓır u Manẓûr adlı eserleri gibi birçok manzume bunlar arasında zikredilebilir.

Mesnevi yazıcılığı Kaçarlar devrinde de yaygın olarak devam etmiştir. Ünlü şair Meliküşşuarâ Sabâ’nın Feth Ali Şah’ın padişahlığı ve Ağa Muhammed Han Kaçar ve babasının dönemiyle Abbas Mirza’nın Ruslar’la olan savaşları ve fetihlerini konu alan Şehinşâhnâme, Hz. Peygamber’in mûcizelerini ve Hz. Ali’nin cenklerini anlatan Ḫudâvendnâme, Hâkānî-yi Şirvânî’nin Tuḥfetü’l-ʿIrâḳeyn’ini taklit ederek yazdığı ʿİbretnâme ve oğluna öğüt amacıyla Sa‘dî’nin üslûbuna benzeterek kaleme aldığı Gülşen-i Ṣabâ adlı mesnevileri bu dönemin önemli eserleridir. Bunlardan başka Mücmir-i İsfahânî’nin, Hâkānî’nin Tuḥfetü’l-ʿIrâḳeyn’i tarzında kaleme aldığı mesnevisi, Visâl-i Şîrâzî’nin Bezm-i Viṣâl ve Ferhâd u Şîrîn mesnevileri, Sürûş-i İsfahânî’nin Ürdîbihiştnâme, Sâḳīnâme, İlâhînâme ve Kerbelâ Vak‘ası’nı anlatan Ravżatü’l-esrâr mesnevileriyle Yağmâ-yi Cendakī’nin Ḫulâṣatü’l-iftiżâḥ, Zübdetü’l-esrâr ve Ravzahan Seyyid Kanber’i hicvettiği Ṣukûkü’d-delîl’i de zikretmek gerekir.

Meşrutiyet’ten sonraki dönemde Edîb-i Pîşâverî I. Dünya Savaşı’nı konu alan 14.000 beyitlik Ḳayṣernâme’yi, Mehdî Kulı Hidâyet Tuḥfe-i Muḫbirî’yi, Îrec Mirza ʿÂrifnâme ve Zühre vü Menûçihr’i, Vasfî Ali Şah Kur’an tefsirini kaleme almışlardır. Daha sonra Hüseyn-i Mesrûr, Pervîz Nâtil Hânlerî ve Mehdî Hamîdî gibi şairler de mesneviler yazmıştır.

Maddenin bu bölümü TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 2004 yılında Ankara’da basılan 29. cildinde, 320-322 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.

TÜRK EDEBİYATI. Fars ve Türk edebiyatlarındaki mesneviler arasında tertip, konu ve muhteva bakımından büyük ölçüde benzerlikler görülmektedir. Bu, mesnevi nazım şeklinin önce Fars edebiyatında ortaya çıkması ve Türk edebiyatındaki ilk örneklerin bundan büyük ölçüde etkilenmesinin tabii bir sonucudur. Türk şairleri, Fars edebiyatından daha çok tasavvufî konulu eserlerle İslâm âlemindeki ortak konuları işleyen bazı mesnevilerden etkilenmişlerdir. Buna karşılık bazı ortak yönleri olmakla beraber kırk hadis ve yüz hadis çeviri ve şerhleri, menâkıbnâmeler, gazavatnâmeler, fetihnâmeler, zafernâmelerle şehrengizler, sûrnâmeler, sergüzeşt, hasbihal, ta‘rîfat gibi eserler özellikle muhtevaları bakımından Fars edebiyatı etkisi dışında kalmıştır.mevlid, mi‘râciyye ve hilye gibi dinî türler ise tamamen Türk edebiyatına ait orijinal mesnevilerdir.

Türk edebiyatında mesneviler için kullanılan “tercüme, nazîre, cevap” sözleri bilinenden farklı anlamlar taşımaktadır. Özellikle bazı Türk şairlerinin eserleri için kullanılan tercüme kelimesi her zaman kelimenin sözlük anlamını ifade etmemektedir. Meselâ Nahîfî’nin Mesnevî-i Şerîf Tercümesi için “çeviri” mânasında kullanılan bu söz, Ahmedî’nin İskendernâme’si için konuyu Nizâmî-i Gencevî’den aldığı veya ondan yararlandığı şeklinde değerlendirilir. Çünkü eski kaynaklarda ve özellikle şuarâ tezkirelerinde tercüme sözü “doğrudan çeviri, serbest çeviri, eserin konusunu alma veya yararlanma” anlamlarına gelebilecek şekilde genişlemiştir (Levend, Türk Edebiyatı Tarihi, s. 80). Nazîre terimi bütün nazım şekilleri için geçerli olduğu halde cevap özellikle mesnevi ile aynı şairin beş mesnevisinden oluşan hamse için kullanılan bir terimdir. Şuarâ tezkirelerinde cevap kelimesine kaside, gazel gibi nazım şekilleri için yer verilmiş olması, buna karşılık mesneviler ve hamselerden söz edilirken, “Hamseye cevabı vardır” şeklindeki ifadelerin bulunması bu iki terimin kullanılışı hakkında fikir vermektedir.

Türk şairleri tasavvufî mesnevilerde Senâî’nin, Ferîdüddin Attâr’ın, Nizâmî-i Gencevî’nin, Emîr Hüsrev-i Dihlevî’nin, Molla Câmî’nin mesnevilerinden ve özellikle tasavvuf edebiyatının en önemli şairi Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî’nin Mes̱nevî’sinden etkilenmişlerdir. Mesnevi Türk şairlerine sadece tasavvufî açıdan değil Farsça’yı şiir yazacak kadar ilerletmeleri, edebî bilgi ve zevklerinin gelişmesi açısından da tesir etmiş, üzerlerinde her yönüyle eğitici bir rol oynamıştır.

Nizâmî’nin Ḫamse’sinin ilk mesnevisi olan Maḫzenü’l-esrâr tasavvufî ve ahlâkî konusuyla hem Fars hem Türk şairlerini etkilemiştir. Türk edebiyatında Ali Şîr Nevâî’nin Hayretü’l-ebrâr’ı, Mîr Haydar’ın Mahzenü’l-esrâr’ı, Ahmed Rıdvan’ın Mahzenü’l-esrâr’ı, Âzerî İbrâhim Çelebi’nin Nakş-ı Hayâl’i, Cinânî’nin Riyâzü’l-cinân’ı, Nev‘îzâde Atâî’nin Nefhatü’l-ezhâr’ı, Taşlıcalı Yahyâ’nın Gülşen-i Envâr’ı Maḫzenü’l-esrâr örnek alınarak yazılmış mesnevilerdir. Abdurrahman-ı Câmî’nin Sübḥatü’l-ebrâr’ı plan ve teknik olarak farklı olmakla birlikte konusu bakımından Maḫzenü’l-esrâr’a benzer. Atâî’nin Sohbetü’l-ebkâr’ı ve Taşlıcalı Yahyâ’nın Gencîne-i Râz’ı bu mesneviye nazîredir. Bunun dışında Elvân-ı Şîrâzî’nin Mahmûd-ı Şebüsterî’den çevirdiği Tercüme-i Gülşen-i Râz, Attâr’ın Pendnâme’sinin çevirisi olarak veya onun etkisiyle yazılmış Güvâhî ve Edirneli Nazmî’nin Pendnâme’leri, aynı şairin Manṭıḳu’ṭ-ṭayr’ına Ali Şîr Nevâî’nin Lisânü’t-tayr adıyla yazdığı cevapla Gülşehrî’nin, Karatovalı Zaîfî ve Mevlevî Fedâî Dede’nin Mantıku’t-tayr tercümeleri, Türk şairleri üzerindeki Fars edebiyatı etkisini gösteren mesnevilerin önde gelen örnekleridir.

Nizâmî-i Gencevî’nin Ḫamse’sinin son iki mesnevisi olan Şerefnâme ve İḳbâlnâme, İskender’in tarihî ve efsanevî yönlerini işlediği için sadece İskendernâme adıyla da anılır. Türk edebiyatında Ahmedî ve Ahmed Rıdvan’ın İskendernâme adlı mesnevileri işlenişleri farklı olmakla birlikte Firdevsî’nin Şâhnâme’sinden ve Nizâmî’nin adı geçen eserlerinden etkilenmiştir.

Nizâmî-i Gencevî’nin Leylâ vü Mecnûn’u Arap kökenli olan bu aşk hikâyesini mesnevi şekliyle işleyen ilk eserdir (bk. LEYLÂ ve MECNÛN). Türk edebiyatında da çok işlenen bu konudaki en başarılı örnek Fuzûlî’nin Leylâ vü Mecnûn’udur. Nizâmî-i Gencevî’nin Penc Genc’inin ikinci mesnevisi Ḫüsrev ü Şîrîn’dir. Türk edebiyatında Kutb, Fahrî, Şeyhî, Ahmed Rıdvan ve Celîlî, Nizâmî-i Gencevî’nin eserinden ve Firdevsî’deki rivayetlerden yararlanarak Hüsrev ü Şîrîn’ler yazmışlardır. Aynı hikâye, kahramanların rolleri değiştirilerek Ferhâd ü Şîrîn adıyla Ali Şîr Nevâî ve Lâmiî Çelebi tarafından da kaleme alınmıştır. Nizâmî-i Gencevî’nin Heft Peyker’i diğerleri kadar olmasa da Türk şairlerinin ilgisini çekmiş, Aşkî ve Ahmed Rıdvan tarafından aynı adla Türkçe’ye çevrilmiştir. Lâmiî’nin de Heft Peyker’i vardır.

Türk edebiyatında ilk mesnevi Yûsuf Has Hâcib’in (ö. 1077) Kutadgu Bilig adlı eseridir. XIII. yüzyılda Sûle Fakih’in Yûsuf u Züleyhâ adlı mesnevisi kadar Ahmed Fakih’in Kitâbü Evsâfı Mesâcidi’ş-şerîfe’si de önemlidir. XIV. yüzyılda Yûnus Emre’nin Risâletü’n-nushiyye’si, Şeyyad Hamza’nın Yûsuf u Züleyhâ’sı ile Altın Orda sahasında Kutb’un Hüsrev ü Şîrîn’i, Gülşehrî’nin Mantıku’t-tayr çevirisi, Âşık Paşa’nın Garibnâme’si, Hoca Mesud’un Süheyl ü Nevbahâr’ı, Yûsuf Meddah’ın Varaka ve Gülşâh’ı, Şeyhoğlu Mustafa’nın Hurşîdnâme’si, Ahmedî’nin İskendernâme’si ile Cemşîd ü Hurşîd’i ve Muhammed’in Işknâme’si değerli örneklerdir. Bu yüzyılda yazarı bilinmeyen pek çok mesnevi bulunmaktadır (Çelebioğlu, bk. bibl.).

Mesnevinin XV. yüzyılda Türk edebiyatında gelişme gösterdiği görülmektedir. Ahmed-i Dâî’nin Çengnâme’si, Süleyman Çelebi’nin Mevlid olarak bilinen Vesîletü’n-necât’ı, Şeyhî’nin Hüsrev ü Şîrîn’i ile Harnâme’si, Cem Sultan’ın Cemşîd ü Hurşîd’i, Hamdullah Hamdi’nin Hamse’si ve bilhassa Yûsuf u Züleyhâ’sı, Çağatay sahasında Ali Şîr Nevâî’nin Hamse’si bu yüzyılın önemli mesnevileri arasındadır.

XVI. yüzyılda Lâmiî Çelebi ve Taşlıcalı Yahyâ gibi hamse sahibi şairler yetişmiş, Mesîhî’nin Şehrengîz’i, Câfer Çelebi’nin Hevesnâme’si, Revânî Çelebi’nin İşretnâme’si, Kemalpaşazâde’nin Yûsuf ile Züleyhâ’sı, Zâtî’nin Şem‘ ü Pervâne’si, Fuzûlî’nin Leylâ vü Mecnûn’u ile Beng ü Bâde’si, Kara Fazlî’nin Gül ü Bülbül’ü ve Hâkānî Mehmed Bey’in Hilye’si gibi müstakil mesneviler kaleme alınmıştır.

Ganîzâde Mehmed Nâdirî ve Nev‘îzâde Atâî XVII. yüzyılda Hamse’leriyle tanınmışlardır. Edirneli Güftî’nin Teşrîfâtü’ş-şuarâ adlı manzum tezkiresi, Nâbî’nin Hayriyye’si ve Sâbit’in Edhem ü Hümâ’sı da bu yüzyılın önemli mesnevilerindendir.

Mesnevi yazımının azaldığı XVIII. yüzyılda Şeyh Galib türün Türk edebiyatındaki en muhteşem örneği Hüsn ü Aşk’ı kaleme almıştır. Nahîfî’nin Mesnevî-i Şerîf Tercümesi ve Sünbülzâde Vehbî’nin Lutfiyye’si diğer mesnevilerdir.

XIX. yüzyılda mahallî hayata ait bilgilerle mesnevi şekline Türk edebiyatına has bir mahiyet kazandırmış olan Enderunlu Fâzıl’ın Hûbannâme ve Zenannâme’si, İzzet Molla’nın Mihnet-keşân ve Gülşen-i Aşk’ı ile Tanzimat döneminde Ziyâ Paşa’nın Harâbât’ı önemlidir. Mesnevilerin son örnekleri Abdülhak Hâmid’in (Tarhan) manzum tiyatrolarında görülür.

Mesnevi şeklinin Türk edebiyatına has bir özelliği de eserlerdeki kahramanların ağzından yazılmış gazellerin vezin ve şekil bakımından divanlardaki gazellerle aynı özelliği taşımasıdır. Bazı mesnevilerde ise farklı vezinde murabbalar da bulunmaktadır.

Türk edebiyatında mesnevilerin halk edebiyatına yönelik örnekleri de bulunmaktadır. Pek çoğunun müellif veya musannifi bilinmeyen bu tür mesneviler için genellikle mevlidlerin sonunda yer alan Dâstân-ı Kesikbaş, Dâstân-ı Geyik, Dâstân-ı Güvercin, Dâstân-ı İbrâhim Edhem, Hikâyet-i Kız ve Cehûd, Kadı ve Uğru Destanı, Cenâdil Kalesi, Hatun Destanı, Kıssa-i Kahkaha, Kıssa-i Mukaffa‘ gibi eserler örnek verilebilir. Türk edebiyatında mesnevi hemen her dönemde gazel ve kasideden geride kalmış, hatta yalnızca mesnevi yazan şairler küçümsenmiştir.

Maddenin bu bölümü TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 2004 yılında Ankara’da basılan 29. cildinde, 322-324 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.

URDU EDEBİYATI. Urdu edebiyatında mesnevinin ilk örneklerinin nerede ve ne zaman yazıldığı konusunda değişik görüşler bulunmaktadır. Bazı araştırmacılar mesnevinin ortaya çıktığı bölgeyi Kuzey Hindistan, bazıları ise Hindistan’ın güneyi yani Dekken olarak gösterir. Urduca mesnevinin ilk olarak Kuzey Hindistan’da yazıldığını ileri sürenlere göre Fars ve Pencap dillerinde de şiirleri bulunan Çiştî sûfî Ferîdüddin Mes‘ûd’un (ö. 664/1265) günümüze ulaşmayan tasavvufî bir eserindeki beyitler mesnevinin Urdu edebiyatındaki ilk örneğidir. Ancak bu beyitlerin tamamlanmış bir mesnevinin parçası olup olmadığı kesin biçimde ortaya konulamamıştır. Bazı araştırmacıların bu beyitlerin ilk örnek oluşu konusundaki şüpheleri dikkatlerin Urdu edebiyatının ilk merkezi kabul edilen Dekken’e yönelmesine sebep olmuştur.

XIV. yüzyılda Türk asıllı şair Emîr Hüsrev-i Dihlevî’nin Ḫâliḳ Bârî adlı eseri Kuzey Hindistan’da yazılıp günümüze ulaşan ilk mesnevidir. Bu eserin ona aidiyeti konusunda bazı şüpheler bulunmakla birlikte onun bu adla Urduca bir mesnevi kaleme aldığı kesin olarak bilinmektedir. Hüsrev’den sonra Kebîr Dâs’ın Hint vezinlerini kullanarak telif ettiği Bâra Mâsa ile Kutbân’ın Haryani ve Apbhranaş dillerine yakın bir dille yazdığı, Hindistan’da ilk romantik mesnevi sayılabilecek Margâvatî’si Urdu edebiyatının kuruluş dönemlerinde ortaya çıkmış mesnevilerdir. Kutbân’dan sonra Şeyh Hûb Muhammed Çiştî’nin Gucerât diliyle kaleme aldığını söylemesine rağmen bazı araştırmacıların Urduca mesneviler arasında kabul ettiği Ḫûb Tereng adlı mesnevisi gelir. Muhammad Efdal Pânîpatî’nin Hindistan’a has iklim ve tabiat özelliklerini anlatan Bukat Kahânî adlı eseri Kuzey Hindistan’da yazılan mesnevilerin güzel bir örneğini oluşturur.

Urdu edebiyatında ilk dönemlerde Farsça mesneviler örnek alınmış, bir kısım mesneviler Farsça’dan tercüme yoluyla, bir kısmı da Farsça mesnevilerindeki hikâyelerin Dekenî diline uyarlanması sonucu ortaya çıkmıştır. Gucerât ve Dekken’de Urduca şiir söylenmeye başlandıktan hemen sonra XV. yüzyılın ortalarında Behmenîler döneminde Fahreddin Nizâmî, büyük kısmı günümüze ulaşan ve bazıları tarafından Urduca’nın ilk mesnevisi kabul edilen Ḳadam Râo Padam Râo hikâyesini kaleme almıştır. Ahmednagarlı şair Seyyid Şah Eşref Biyâbânî’nin Hz. Hüseyin’in Kerbelâ’da çektiği sıkıntıları anlatan Nevserhâr’ı da Urduca’nın erken dönem mesnevileri arasında zikredilebilir.

Âdilşâhîler devrinde mesnevi yazımı büyük hız kazanmıştır. Şah Mîrâncî Şemsüluşşâk’ın Hûşnâme, Hûştaʿziye ve Şehâdetü’l-ḥaḳīḳat mesnevilerinden başlayarak sonraki dönemlerde de birçok mesnevi kaleme alınmıştır. Abdül’ün İbrâhîm-nâme’si (İbrâhim Âdil Şah’ın manzum hayat hikâyesi), Mirza Muhammed Mukīmî’nin Çendar Beden u Mehyâr’ı, Muhammad b. Ahmed Âciz’in Leylâ vü Mecnûn ile Yûsuf u Züleyḫâ mesnevileri, Emîn’in Behrâm u Ḥüsn Bânû’su, Kemal Han Rüstemî’nin Ḫâvernâme’si, Melik Hûşnûd’un Heşt Bihişt’i ile Yûsuf-Züleyḫâ’sı, San‘atî’nin Ḳıṣṣa-i Benaẓîr’i, Muhammed Nusretî’nin Gülşen-i ʿIşḳ’ı ile ʿAlînâme ve Târîḫ-i Sikenderî’si, Seyyid Mîrân Hâşimî’nin Yûsuf-Züleyḫâ’sı Âdilşâhî devrinin en önemli mesnevileri arasındadır.

Kutubşâhîler dönemi şairlerinden Molla Vechî’nin Muhammed Kulı Kutubşah’ın aşk hikâyesini anlattığı Ḳuṭb u Müşterî adlı eseri, Gavvâsî’nin Seyfü’l-mülûk ve Bedîʿu’l-cemâl’i ile Ziyâeddin Nahşebî’nin Sanskritçe’den Farsça’ya tercüme ettiği Ṭûṭînâme’sinin Urduca çevirisiyle Hasan Şevkī’nin mesnevisi Ẓafernâme-i Niẓâm Şâh ve Mizbânînâme-i Sulṭân Muḥammed ʿÂdilşâh adlı eserleri de bulunmaktadır. Devrin şairlerinden Mazharüddin İbn Nişâtî’nin Phûlben’i hikâyesinin özgünlüğü, dilinin sadeliği ve üslûbunun güzelliğiyle takdir toplamıştır. Tab‘î’nin Behrâm u Gülendâm’ı, Fâiz’in Ḳıṣṣa-i Rıḍvân Şâh u Rûḥ-i Efzâ’sı, Latîf’in Ẓafernâme’si ve Gulâm Ali’nin Padmâvet’i de zikre değer mesnevilerdir.

Dekken’de Bâbürlüler döneminde de mesnevi yazıcılığı devam etmiştir. Bu devrin mesnevileri arasında Bahrî’nin Men Legen ve Bengâbnâme’si, Vecdî’nin Pençhî Bâçâ’sı, Velî Veylûrî’nin Reten Pedem’i, Sirâc-ı Evrengâbâdî’nin Bustân-i Ḫayâl’i ve Ârifüddin Âciz’in Laʿl u Gevher’i meşhurdur.

Kuzey Hindistan’da yazılan ilk Urduca mesnevi XVII. yüzyıl şairlerinden Emrûhavî’nin Vefâtnâme adlı eseridir. Aynı yüzyılda Sadreddin Muhammed Fâiz adlı bir şairin külliyatında mesnevi tarzı birkaç manzume bulunmaktadır. Kaynaklarda adları zikredilen Fezâil Ali Bîkayd’ın Ḥasb-i Ḥâl-i Ḫod ve Âbrû’nun Mevʿiẓa-i Ârâyiş-i Maʿşûḳ mesnevileri de bu döneme aittir. Yine Zuhûrüddin Hâtim’in manzumeleri dışında Bezm-i ʿİşret mesnevisi, Mîr Abdülhay Tâbân’ın Der Medḥ-i ʿUmdetü’l-mülk Emîr Ḫân Encâm adlı eseri Kuzey Hindistan’da mesnevi yazıcılığının ilk örneklerinden sayılabilir.

XVIII. yüzyılda Kuzey Hindistan’da telif edilen ilk önemli mesnevi sûfî ve şair Hâce Mîr Derd’in kardeşi Mîr Eser’in Ḫâb u Ḫayâl’idir. Bu eserde Mîr Derd’in de 300 beyti yer almaktadır. Mîr Muhammed Takī ve Sevdâ-yı Dihlevî aynı yüzyılın diğer tanınmış mesnevi şairleridir. Mîr Muhammed Takī birçoğu çok kısa otuz üç mesnevi kaleme almıştır. Bunlardan Şuʿle-i ʿIşḳ, Deryâ-i ʿIşḳ, Muʿâmelât-i ʿIşḳ ve şairin kendi hayatından kesitleri yansıttığı Ḫâb u Ḫayâl ve Şikârnâme zikre değerdir. Sevdâ-yı Dihlevî’nin de bazıları hiciv türünde yirmi beş mesnevisi vardır. Delhi’nin önemli şairlerinden Mushafî de Baḥrü’l-beyân, Ceẕbe-i ʿIşḳ ve Gülzâr-ı Şehâdet adlı üç mesnevi kaleme almıştır. Urdu edebiyatının en meşhur mesnevisi, XVIII. yüzyılda Mîr Gulâm Hasan Dihlevî tarafından yazılan ve Bedr-i Münîr adı da verilen Siḥrü’l-beyân’dır. Eser C. W. Bowdler Bell (Kalküta 1871) ve Henry Court (Kalküta 1889) tarafından İngilizce’ye tercüme edilerek yayımlanmıştır. Ayrıca kaynaklarda Mîr Hasan’ın on beş mesnevisinin daha bulunduğu kaydedilmektedir.

XIX. yüzyılda Bâbürlüler’in son dönemlerinde yetişen şairlerden Muhammed Mü’min Han’ın ikisi yarım kalmış sekiz mesnevisi vardır. Bunlardan Ḳavl-i Ġamîn, Şikâyet-i Sitem ve Ḳıṣṣa-i Ġam adlı mesnevileri önemlidir. Mü’min’in dışında Nevvâb Mirza Dâğ’ın Feryâd-i Dâġ, Huşyâr Ceng’in Ṭûfân-ı Muḥabbet, Emîr Mînâyî’nin din ve ahlâkî öğütleri içeren Ebr-i Kerem ve Nûr-i Tecellî mesnevileriyle Râmpûr nevvâbının oğlunun düğününü anlattığı Kârnâme-i ʿİşret adlı eseri dönemin güzel örnekleri arasında sayılabilir.

Urdu edebiyatının Kuzey Hindistan’daki ikinci büyük merkezi Eved (Oudh) Devleti’nin başşehri Leknev’dir. Şehirde refah seviyesinin yüksek olması edebî alana da yansımıştır. Dekken’de Kulı Kutubşah’tan itibaren şairlerin çoğu mesnevi türünde eserler kaleme almışsa da mesnevi en üst noktasına XIX. yüzyılda Leknev’de ulaşmıştır. Leknevli şairlerden Cur’et’in mesnevileri arasında en hacimli olanları Dâstân-i Ülfet ve Ḥasan-Baḫşî’dir. Bu sahada en tanınmış şair olan Diya Şankar Nesîm’in Gülzâr-ı Nesîm adlı mesnevisi edebî sanatları, darbımesel ve deyimleri kullanışındaki ustalığı, sanatlı üslûbuyla Siḥrü’l-beyân kadar beğeni kazanmış, ancak daha sonraki dönemlerde hikâye kurgusunun karışıklığı ve düzensizliği sebebiyle eleştirilere uğramıştır. Hâce Esed Ali Kalak Leknevî’nin Ṭılsım-i Ülfet adlı mesnevisi de önemlidir. XIX. yüzyılda Leknev’in mesnevi sahasında en verimli şairi Tasadduk Hüseyin Şevk’tir. Şevk, meşhur mesnevisi Zehr-i ʿIşḳ’ta kendi tutkularını canlı bir biçimde yansıtmıştır. Eser genel ahlâka aykırı olmakla suçlanarak yasaklanmıştır. Onun Ferîb-i ʿIşḳ ve Bahâr-i ʿIşḳ mesnevileri de Leknev’in açık kozmopolit kültürel yapısının aynası olduğu yönünde tenkitlere mâruz kalmıştır. Leknev ekolünün önde gelen şairlerinden Saâdet Yâr Han Rengîn Mes̱nevî-yi Dilpeẕîr (Mâhcibîn ü Nâzenîn) adlı eserini Siḥrü’l-beyân’a nazîre olarak yazmışsa da başarılı olamamıştır. Bunun dışında onun Şeş Cihet-i Rengîn ve Çâr Çemen-i Rengîn adlı mesnevileri de bulunmaktadır. Leknev’de mesneviyi ahlâkî amaçlarla kullanan ender şairlerden biri ve belki de en önemlisi olan Münîr Şükûhâbâdî, Miʿrâcü’l-meżâmîn adlı eserinde Hz. Peygamber’in mûcizeleriyle Şîa imamlarının kerametlerini anlatmış, Ḥicâb-i Zenân’da ise kadınlara ahlâkî öğütler vermeyi amaçlamıştır. Eved Devleti’nin şair olan son padişahı Vâcid Ali Şah Ahter’in Ḫâḳān-i Sürûr, Deryâ-yi Taʿaşşuḳ ve Baḥr-i Ülfet adlı mesnevileri bulunmaktadır. Özellikle sürgündeki yıllarında yazdığı Ḥüzn-i Aḫter yaşadığı sıkıntılı günlerin aynası gibidir.

Modern Urdu edebiyatında da mesnevi yazan şairler vardır. Muhammed Hüseyin Âzâd’ın Ḥubb-i Vaṭan, Şiblî Nu‘mânî’nin Ṣubḥ-i Ümmîd, Muhammed İkbal’in Sâḳīnâme, Gûristân-i Şâhî, Vâlide-i Merhûme ki Yâd mêyn manzumeleri bu türün seçkin örnekleridir. İsmâil Merathî, Ekber Allahâbâdî, Sîmâb Ekberâbâdî, Şebbîr Hasan Han gibi isimler de modern dönemde mesnevi tarzı eser veren şairler arasında sayılabilir. Bu şairlerden Pakistan millî marşının yazarı Hafîz Câllendharî’nin Şâhnâme-i İslâm adlı eseri son dönemlerin en iyi tarihî mesnevisi olarak kabul edilebilir.

Maddenin bu bölümü TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 2004 yılında Ankara’da basılan 29. cildinde, 324-325 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.