MUSTAFA İSMET UZUN - TDV İslâm Ansiklopedisi

MUSTAFA İSMET UZUN

Müellif toplam 139 madde veya madde bölümü telif etmiştir.
TDV İslâm Ansiklopedisi’ne katkıda bulunduğu ilim dalları:
    Arap Dili ve Edebiyatı, Fıkıh, İslam Sanatları, İslam Sanatları, İslam Tarihi ve Medeniyeti, Tefsir, Türk Dili ve Edebiyatı, Türk Dili ve Edebiyatı, Türk Tarihi ve Medeniyeti
Müellifin özgeçmişi
Trabzon Vakfıkebir’de doğdu (1949). Kendisi küçük yaştayken ailesi İstanbul’a yerleşti. İstanbul İmam-Hatip Lisesi (1968), Pertevniyal Lisesi (1968), İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü (1974) ve İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden (Türkoloji) mezun oldu (1977). Bu yıllarda Halil Can, Sadettin Heper ve talebesi Nezih Uzel’den klasik ve dinî mûsiki dersleri aldı. İstanbul Üniversitesi’nden mezun olduğu bölümde Prof.Dr. Faruk Kadri Timurtaş’ın danışmanlığında başladığı doktora tezini, hocasının vefatı sebebiyle İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’nde Dr. A. Necla Pekolcay’ın nezaretinde “Dede Ömer Rûşenî’nin Hayatı, Eserleri ve Miskinnâmesi” adıyla öğretim üyeliği tezi olarak tamamladı (1981). Bu enstitünün Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’ne dönüşmesinden sonra aynı adlı teziyle doktor unvanını aldı (1983). “Dede Ömer Rûşenî’nin Neynâmesi” başlıklı takdim teziyle doçent (1990), “Dinî Edebiyatımızın Son Temsilcilerinden Mehmed Fevzi Efendi ve Dinî Mesnevîleri” başlıklı takdim çalışmasıyla profesör unvanı aldı (1996).

Bir süre Diyanet İşleri Başkanlığı bünyesinde İstanbul’da imam-hatiplik ve murakıplık görevlerinde bulunduktan sonra İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’ne İslâmî Türk edebiyatı asistanı olarak intisap etti (1977). 1982’de Marmara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi’ne dönüşen bu kurumdaki öğretim üyeliği görevini emekliliğine kadar (2017) sürdürdü; pek çok öğrenci yetiştirdi ve idarî görevler üstlendi. Bu dönemde bir süre (1986-1987) Kahire’deki Ayn Şems Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde misafir öğretim üyesi olarak bulundu.

Kuruluş aşamasından (1981-1982) itibaren TDV İslâm Ansiklopedisi çalışmalarına önemli katkıları oldu. Ansiklopedi İnceleme ve Redaksiyon Kurulu üyeliği yaptı (1989-1995). Eski Türk Edebiyatı İlim Heyeti başkanı ve müellif-redaktör olarak ansiklopedi mutfağında bizzat hizmet verdi; 139 madde veya madde bölümü telif etti, çok sayıda maddenin ilmî redaksiyonunu gerçekleştirdi. Bu hizmetleri sebebiyle Diyanet İşleri Başkanlığı’nın, “Yüzyılın İslam Kültür Hizmeti Onur ve Hizmet Ödülleri” kapsamında hizmet ödülüne lâyık görüldü (2014).

Rahle Yayınevi, Divan İlmî Araştırmalar Müessesesi, Marmara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Vakfı ve Yayınevi, aynı vakıf bünyesinde hizmet veren Mehmed Âkif Araştırmaları Merkezi gibi pek çok kurumun kuruluşunda ve idaresinde görev aldı.

İlmî ve akademik çalışmaları İslâmî Türk edebiyatı alanında yoğunlaşmıştır.

Çağrı: Yunus’tan Seçme Şiirler (İstanbul 1981), İslâmî Türk Edebiyatı: Giriş (Neclâ Pekolcay v.dğr. ile birlikte, İstanbul 1981), Dinî Edebiyatımızın Son Temsilcilerinden Mehmed Fevzi Efendi ve Dinî Mesnevîleri (İstanbul 1996) başlıca eserleri arasında sayılabilir. Gece Hikâyeleri: Müsâmeretnâme (İstanbul ts), Mehmed Âkif Ersoy: İstiklâl Marşı'nın Kabulünün 90. ve Âkif'in Ölümünün 75. Yılı Anısına (Ankara 2011), İstiklâl Şâirimiz Mehmet Âkif Ersoy (İstanbul 2011) ve Mûsikî Dünyamızın Dâvûdu Buhûrîzâde Mustafa Itrî (İstanbul 2013) gibi eserlerin editörlüğünü yaptı; yayıma hazırladı. Başyazarlığını Mehmed Âkif Ersoy’un yaptığı Sırâtımüstakīm-Sebîlürreşâd dergisi külliyatının günümüz harfleriyle neşri projesinin (Meşrûtiyet’ten Cumhuriyet’e Yakın Tarihimizin Belgesi: 1908-1925 Sırâtımüstakīm/Sebîlürreşâd Mecmûası, Proje Koordinatörü: M. Ertuğrul Düzdağ, 17 cilt, İstanbul 2012-2019) ilk altı cildine danışman ve editör olarak katıldı. Ayrıca Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi (İstanbul 1977), Osmanlı Ansiklopedisi (İstanbul 1993), İslâm’da İnanç, İbadet ve Günlük Yaşayış Ansiklopedisi (İstanbul 1994-1996), Sahâbeden Günümüze Allah Dostları Ansiklopedisi (İstanbul 1996) gibi ansiklopedilerde alanıyla ilgili maddeler yazdı.
Güncelleme Tarihi: 11.12.2019
Müellifin telif ettiği maddeler veya madde bölümleri
ABBAS HALİM PAŞA
Türk devlet adamı.
ABDÜLBÂKİ ÂRİF EFENDİ
Osmanlı âlimi, şair ve hattat.
ABDÜRREŞİD İBRAHİM
Rusya Türkleri’nin ilk siyasî temsilcisi, İslâmcı gazeteci-yazar, seyyah.
AHMED FÂİZ EFENDİ
Son devir Osmanlı âlimi ve devlet adamı.
AHMED-i SÜHREVERDÎ
Yâkūt el-Müsta‘sımî’nin meşhur altı talebesinden ve “esâtize-i seb‘a” diye tanınan hattatlardan birisi.
AHMED VESİM PAŞA
Son Osmanlı kaptan-ı deryâsı, Bahriye nâzırı ve hattat.
AKŞEMSEDDİN
Fâtih’in hocası, mutasavvıf, âlim-tabip ve şair.
ÂLEM-i İSLÂM
Abdürreşid İbrahim’in 1907-1910 yılları arasında Asya ve Uzakdoğu ülkelerine yaptığı seyahati anlattığı eseri.
ALİ KEMAL
Gazeteci, yazar, edebiyat ve siyaset adamı.
ALİ SEYDİ BEY
Daha çok hazırladığı sözlükler ve okullar için yazdığı tarih kitaplarıyla tanınan son devir yazar ve idarecilerinden.
ALLAH / 3. Bölüm: MÛSİKİ
Kâinatı yaratan ve idare eden en yüce varlık.
ÂRİF ALİ, Molla
XIV. yüzyıl mesnevi şairlerinden.
ÂRİF SÜLEYMAN
Divan şairi ve hattat.
AŞK / 3. Bölüm: EDEBİYAT, KÜLTÜR ve SANAT
Tasavvuf, İslâm felsefesi ve edebiyatta kullanılan geniş anlamlı bir terim.
BAHÂÎ MEHMED EFENDİ
Osmanlı şeyhülislâmı, şair.
BEDAHŞAN / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Kuzeydoğu Afganistan’da bir idarî bölge.
BESMELE / 2. Bölüm: HAT
“Rahmân ve rahîm olan Allah’ın adıyla” anlamına gelen “Bismillâhirrahmânirrahîm” cümlesinin adı.
BESMELE / 3. Bölüm: KÜLTÜR ve EDEBİYAT
“Rahmân ve rahîm olan Allah’ın adıyla” anlamına gelen “Bismillâhirrahmânirrahîm” cümlesinin adı.
BİHİŞTÎ RAMAZAN EFENDİ
Osmanlı âlimi, mutasavvıf ve şair.
BOZTEPE, Halil Nihat
Son devir Türk edebiyatında daha çok mizah ve hicivleriyle tanınan şair.
BURAK / 2. Bölüm: SANAT ve EDEBİYAT
Mi‘rac gecesinde Hz. Peygamber’i taşıdığı rivayet edilen binek.
BURÇ / 4. Bölüm: Edebiyatta Burç
Güneşin bir yılda takip ettiği düşünülen yörüngenin içlerinden geçtiği belli sembollerle gösterilen on iki takımyıldızdan her biri.
BÜYÜKÇINAR, Ahmet Muhtar
Son devir âlimlerinden, müellif ve mütercim.
CÂİZE / 1. Bölüm
Sanat, edebiyat ve Osmanlı idarî teşkilâtında mükâfat, hediye anlamında kullanılan bir terim.
CÂMÎ-i RÛMÎ
XVI. yüzyıl divan şairi.
CÂMİU’l-MEÂNÎ
XII-XVI. yüzyıllarda yaşayan çeşitli şair ve müelliflerin Türkçe ve Farsça manzum-mensur eserlerinden seçmelerin yer aldığı mecmua.
CAN
Divan ve âşık edebiyatlarında çok kullanılan bir remiz ve tasavvufî terim.
CEDVEL / 2. Bölüm: SANAT
Çeşitli amaçlarla üzerine isim, işaret, harf ve rakamların yazıldığı çizelge, tablo.
CENAZE SALÂSI
Osmanlı teşrifatında cenaze alaylarıyla önemli vefat haberlerinin duyurulması için okunan salâ.
CÛDÎ EFENDİ, Trabzonlu
Son devrin tanınmış âlim ve şairlerinden.
ÇANAKKALE MUHAREBELERİ / 2. Bölüm: EDEBİYAT
I. Dünya Savaşı içinde 3 Kasım 1914 - 9 Ocak 1916 tarihleri arasında Çanakkale Boğazı’nda cereyan eden savaşlara verilen ad.
DAHHÂK / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Eski İran mitolojisinde, Hint-İran ortak geleneğinden kalma insan vücutlu ejder veya ejder görünümlü insan.
DEDE ÖMER RÛŞENÎ
XV. yüzyılın önde gelen Halvetî şeyhlerinden, mutasavvıf şair.
DEVRİYYE
Fars ve özellikle Türk edebiyatında İslâm tasavvufundaki devir anlayışını işleyen manzumelere verilen ad.
DOĞRUL, Ömer Rıza
Dinî-İslâmî konulardaki yazıları ve yayınları ile tanınan müellif, gazeteci ve mütercim.
DÜLDÜL / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Hz. Peygamber’e Mukavkıs tarafından hediye edilen katır.
EBCED
Arap alfabesinin ilk tertibi ve harflerinin taşıdığı sayı değerlerine dayanan hesap sistemi.
EBÜZZİYA, Ziyad
Gazeteci, yazar, fikir ve siyaset adamı.
ELİF / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Arap alfabesinin birinci harfi.
EMİN HİLMİ EFENDİ
İlk Osmanlı Meclis-i Meb‘ûsanı’nın Trabzon mebusu, şair ve yazar.
EMİN NİHAD BEY
İlk Osmanlı hikâye yazarlarından.
ENVÂRÜ’l-ÂŞIKĪN
Ahmed Bîcan’ın (ö. 870/1466’dan sonra) Anadolu’da müslüman-Türk kimliğinin şekillenmesinde etkili olmuş dinî-didaktik eseri.
ERAYDIN, Selçuk
Tasavvuf ve İslâmî Türk edebiyatı hocası.
EZHER / 1. Bölüm
Kahire’de, İslâm dünyasının halen yaşamakta olan en eski dinî eğitim kurumu durumundaki cami ve etrafındaki külliye.
FALNÂME
Türk ve Fars kültürlerinde falla ilgili eserlerin genel adı.
FÂTIMA / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Hz. Peygamber’in soyunu devam ettiren kızı.
FEVZİ EFENDİ, Edirne Müftüsü
Son devir Osmanlı âlimlerinden.
FEVZİ EFENDİ, Kâtib
Son devrin mutasavvıf şairlerinden.
FEYZÎ, Subhizâde
Divan şairi.
FEYZİ EFENDİ
Son devir Nakşibendiyye şeyhlerinden.
FIRAT / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Türkiye topraklarından doğup Irak’ta Dicle ile birleştikten sonra denize ulaşan akarsu.
FİRAVUN / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Eski Mısır krallarının unvanı.
FİRDEVS / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Cennetin tamamı veya bir bölümü için kullanılan isimlerden biri.
GANÎZÂDE MEHMED NÂDİRÎ
Mi‘râciyyesiyle meşhur Osmanlı âlimi, şair ve hattat.
GAZİ GİRAY II / 2. Bölüm
Kırım hanı (1588-1607).
GÜLBANK
Tarikat meclislerinde, bazı dinî ve resmî törenlerde belli bir makam veya eda ile okunan dua.
HÂKĀNÎ MEHMED BEY
Türk edebiyatında türünün ilk ve önemli örneği olan Hilye adlı eseriyle tanınan divan şairi.
HALİL HÂLİD BEY
Son devir ilim ve fikir adamlarından.
HAMÂMÎZÂDE MEHMED İHSAN
Şair, yazar ve araştırmacı.
HÂŞİMÎ EMÎR OSMAN EFENDİ
Bayramî şeyhi, şair.
HİLYE / 1. Bölüm
Bilhassa Hz. Peygamber’in fizikî özellikleri, bunları anlatan edebî eserler ve aynı konuda hüsn-i hatla yazılmış levhalar için kullanılan terim.
HİTÂBET / 3. Bölüm: Türk Edebiyatı
Etkili ve güzel konuşma sanatı, retorik.
HUBBÎ HATUN
Kadın divan şairlerinin önde gelenlerinden.
HULVÎ, Cemâleddin
Halvetî şeyhlerinin biyografilerine dair Lemezât adlı eseriyle tanınan mutasavvıf şair.
HÜSEYİN RÂCİ EFENDİ
Daha çok Târihçe-i Vak‘a-i Zağra adlı eseriyle tanınan Osmanlı âlimi.
ITNÂB / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bir düşüncenin gereğinden fazla sözle ifade edilmesi anlamında belâgat (meânî) terimi.
IYDİYYE
Divan edebiyatında ramazan ve kurban bayramları vesilesiyle yazılmış kaside.
İBRÂHİM / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslâm’ın müştereken kabul ettiği büyük peygamber.
İBRÂHİM TENNÛRÎ
Bayramiyye-Şemsiyye tarikatının Tennûriyye kolunun kurucusu, mutasavvıf-şair.
İKTİBAS / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Kur’an ve hadisten alınmış bir ibareyi cümleye yerleştirmek anlamında edebî sanat.
İLÂHİ
Dinî-tasavvufî muhteva taşıyan bestelenmiş şiirlerin genel adı.
İNŞÂ / 3. Bölüm: Türk Edebiyatı
Resmî yazışmaları belirten edebî tür, dil bilimi ve fıkıhta haber karşıtı olarak kullanılan bir ifade kategorisi.
ÎSÂ / 3. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Kur’an’da adı geçen ve kendisine kutsal kitap İncil verilen peygamber.
İSMÂİL / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Hz. İbrâhim’in oğlu, Kur’an’da adı geçen bir peygamber.
İSTİŞHÂD / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bir sözün ardından onu pekiştiren ve doğruluğunu kanıtlayan atasözü, vecize ve temsil niteliğinde bir söz zikretme anlamında edebî sanat.
İZ, Abdullah Mahir
Öğretmenliği ve faaliyetleriyle tanınan yazar.
KÂBE / 3. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
İslâm inanışına göre yeryüzünde yapılan ilk mâbed, müslümanların kıblesi.
KADİR GECESİ / 2. Bölüm: Edebiyat ve Sosyal Hayat
Kur’ân-ı Kerîm’in indirildiği mübarek gece.
KÂZIM PAŞA
Na‘t, mersiye ve hicivleriyle tanınan Osmanlı şairi.
KERBELÂ / 3. Bölüm: Türk Edebiyatında Kerbelâ
Hz. Hüseyin’in türbesinin bulunmasından dolayı Şiîler’ce kutsal sayılan şehir.
KUR’AN / 10. Bölüm: EDEBİYAT
İslâm dininin kutsal kitabı.
KÜRKÇÜOĞLU, Kemal Edip
Eski Türk edebiyatı araştırmacısı, şair ve eğitimci.
LOKMAN / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Kur’an’da kendisine hikmet verildiği bildirilen, peygamberliği tartışmalı bir din büyüğü.
LUGAZ / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Lafız veya mahiyet özellikleri belirtilerek bir nesnenin adının bulunması istenen, Arap, Fars ve Türk edebiyatlarında bir belâgat terimi, genellikle manzum bir söz sanatı.
LÛT / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Kur’an’da adı geçen bir peygamber.
LÜZÛM-ı MÂ LÂ YELZEM / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Şiirde ve sanatlı nesirde kafiye harfinden önce birkaç harf veya harekenin aynen tekrar edilmesi.
MEÂNÎ / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Belâgatın sözün yerinde olma şartlarını inceleyen dalı.
MECAZ / 3. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bir ilgi ve karîne ile gerçek anlamı dışında kullanılan kelime veya terkibi ifade eden belâgat terimi.
MECMUA
Aynı veya farklı türden seçilmiş çeşitli hacimlerdeki metinlerin ve risâlelerin bir araya getirilmesiyle oluşturulan eserlerin ortak adı.
MEKTEP / 4. Bölüm: Mektep İlâhisi ve Gülbangi
İslâm ülkelerinde ve özellikle Osmanlılar’da çocuklara temel eğitimin verildiği yer.
MENÂKIB-ı İSLÂM
Ahmed Râsim’in (ö. 1932) II. Meşrutiyet’ten önce gazetelerde dinî konularda yazdığı makalelerinden oluşan kitabı.
MISRÎ, Hüseyin Mücîb
Mısırlı Türkolog, şair ve yazar.
Mİ‘RÂCİYYE
İslâm edebiyat ve sanatlarında Hz. Peygamber’in mi‘racını konu alan eserlerin genel adı.
MUHAMMEDİYYE
Yazıcıoğlu Mehmed Efendi’nin (ö. 855/1451) Osmanlı dinî-tasavvufî kültürünün oluşmasına katkıda bulunan manzum eseri.
MUHARREMİYYE
Türk edebiyatında Kerbelâ Vak‘ası’nı anlatan mersiyelerle bunların bestelenmiş şekillerinin ve yeni yılı tebrik için yazılmış şiirlerin genel adı.
MUKADDİME / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
İslâm kitap telif geleneğinde eserlerin başındaki önsöz veya girişin adı.
MÜNŞEAT
Mektup dahil her türlü resmî ve hususî yazıyı toplayan, yazım esaslarını gösteren eserlerin genel adı.
MÜNTEHABÂT / 1. Bölüm
Manzum ve mensur eser veya eserlerle süreli yayınlardan seçilmiş metinlerin yer aldığı derlemelerin genel adı; antoloji.
NAHÎFÎ
Manzum Mes̱nevî tercümesiyle tanınan divan şairi.
NAZÎM
Na‘tlarıyla tanınan divan şairi, mûsikişinas.
NESİR / 3. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Şiirin dışında kalan söz dizimi kurallarına uygun anlatım biçimi.
OGAN, Mehmet Râif
Dinî ve millî konularda yazıları ve yayınları bulunan fikir adamı, eğitimci, yazar.
PEKOLCAY, Ayşe Necla
İslâmî Türk edebiyatı araştırmacısı, yazar.
RAMAZAN / 2. Bölüm: Kültür ve Edebiyat
Oruç tutmanın farz olduğu hicrî yılın dokuzuncu ayı.
RAMAZAN İLÂHİSİ
Cami ve tekkelerde cemaatle kılınan teravih namazının her dört rek‘atı arasında okunan ilâhi.
RAMAZÂNİYYE
Divan şiirinde ramazan ayını konu edinen manzumelerin genel adı.
REGĀİBİYYE
Regaib kandilinde okunmak üzere yazılıp bestelenmiş manzumelere verilen ad.
RIZÂÎ MAHMUD BABA EFENDİ
Osmanlı âlimi, mutasavvıf, şair ve hattat.
RİSÂLE / 3. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Edebî mektuplar ve belli konularda küçük hacimli eserler için kullanılan terim.
RÛHULKUDÜS / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Kur’ân-ı Kerîm’de Cebrâil için kullanılan bir isim.
SECİ / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Nesir içindeki kafiye.
SİDRETÜ’l-MÜNTEHÂ / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Hz. Peygamber’in, Mi‘rac gecesi yanında ilâhî sırlara mazhar olduğu ağaç.
SİYER ve MEGĀZÎ / 2. Bölüm: Türkçe Siyer Kitapları
Hz. Peygamber’in hayatını ve şahsiyetini, tebliğ faaliyetlerini, siyasî ve askerî mücadelelerini konu alan bilim dalı.
SÛR / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Kıyametin kopmasını ve insanların yeniden dirilmesini ifade eden bir Kur’an terimi.
SÜREYYÂ
Arap, Fars ve Türk edebiyatlarında daha çok mecaz ve teşbih unsuru olarak zikredilen parlak bir yıldız kümesinin adı.
ŞARKI / 1. Bölüm
Türk edebiyatında ve Türk mûsikisinde ortak özelliklere sahip din dışı güfte ve besteler için kullanılan bir terim.
TAKRİZ
Bir müellifin eserine genellikle müellifin ricası üzerine dönemin önde gelen âlim ve ediplerinin yazdığı övücü takdim yazısı.
TAKSİM / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bedî‘ ilminde mânaya güzellik katan söz sanatlarından biri.
TAKTΑ / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Şiiri tef‘ile, hece ve harflere göre bölümleme anlamında edebiyat terimi.
TELMİH / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
İslâm edebiyatlarında bir âyete, bir hadise, kıssa, olay, vecize, atasözü vb.ne gönderme yapma sanatı.
TEMSİL / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bir düşünceyi örnek vererek sembol diliyle açıklamak anlamında beyân terimi.
TENSÎK / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Bir ifadede yer alan kelimeleri birbiriyle uyumlu biçimde güzel sıralama anlamında bedî‘ terimi.
TERCİİBEND
Arap, Fars ve Türk edebiyatlarında bentlerden oluşan nazım şekli.
TERDÎD / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Beyit veya söz içinde bir kelime yahut ifadenin iki farklı anlam ve bağlamda tekrar edilmesi mânasında bedî‘ terimi.
TEVHİD
Türk-İslâm edebiyatında Allah’ın varlığını, birliğini, kudretini, esmâ ve sıfatı ile bunların kâinattaki tezahürlerini ele alan manzum-mensur edebî tür.
TEZKİRE / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Fars ve Türk edebiyatlarında şairlerin biyografilerine dair eserlerin ortak adı.
TÛBÂ / 2. Bölüm: Kültür ve Edebiyat
Cennetteki bir ağaçla ilişkilendirilen Kur’an terimi.
ÜSKÜDARLI TALAT
Daha çok tarih manzumeleriyle tanınan son dönem şair ve yazarı.
YA‘KŪB / 2. Bölüm: TÜRK EDEBİYATI
Hz. İbrâhim’in torunu ve İsrâiloğulları’nın atası olan peygamber.
YÂR-ı GĀR
Hz. Ebû Bekir’in, hicret yolculuğunun başında Hz. Peygamber ile Sevr mağarasındaki arkadaşlığına işaret eden lakabı.
YAZICIOĞLU MEHMED EFENDİ / 1. Bölüm
Daha çok Muhammediyye adlı eseriyle tanınan Osmanlı mutasavvıf şairi.
YED-i BEYZÂ / 2. Bölüm: EDEBİYAT
Hz. Mûsâ’ya verilen mûcizelerden biri.
YURT, Ali İhsan
Son dönem yayımcılarından, araştırmacı yazar.
ZAPSU, Abdürrahim
Ehl-i Sünnet dergisinin yayımcısı, İslâmcı yazar ve mücadele adamı.
TDV İslâm Ansiklopedisi'nden rastgele bir madde okumak ister misiniz?
BAŞKA BİR MADDE GÖSTER